7 Jaar geleden deed ik mijn handen voor mijn ogen en liep ik naar de rand van de klif. Ik sprong. De sprong zelf was veel minder spannend dan alles wat daarna kwam.

Toen ik mijn corporate baan verliet voor een toekomst zonder beeld, gaf dat aan de ene kant vrijheid. De vrijheid om op avontuur te gaan en om te ontdekken wat mijn volgende stap zou zijn. Aan de andere kant voelde ik angst – want met deze vrijheid kwam ook een verantwoordelijkheid naar mezelf. Uitzoeken wie ik wil zijn in de wereld is een ‘daunting task’. Want wat zijn mijn talenten dan? Wat heb ik te brengen? Wie ben ik? Ben ik goed genoeg? Zit de wereld wel op mij te wachten? Die vragen stellen vond ik spannend en leven zonder direct een antwoord te hebben nog veel spannender. In deze periode ontstond mijn droom – een droom die bijna zeven jaar later werkelijkheid is geworden.

Mijn droom is om met elkaar de moedige gesprekken te voeren. De ongemakkelijke gesprekken die we graag vermijden. Het gesprek vanuit je hart. Met jezelf, en met ‘de ander’. De kunst van het verbinden met je eigen diepste verlangens maar ook, en juist, met de ander. Dwars door alle lagen, achtergronden, en oordelen. Dit is ongemakkelijk en dit vraagt kwetsbaarheid.

Want je hart openen voor jezelf en voor je omgeving is een risico. Je doet iets wat je onzeker maakt, iets waarvan je de uitkomst niet weet. Het is als lopen naar de rand van de klif met je ogen dicht.

Mijn droom is om te ervaren dat we allemaal hetzelfde zijn – we zijn niet zo verschillend als we soms denken.

We’re just a bunch of broken people, walking each other home.

De Call to Courage gaat over de moed die nodig is om jezelf te laten zien. En in die moed zit altijd kwetsbaarheid verscholen. Want hoe spannend is het om werkelijk je verlangen te voel(d)en? En om je weerstand te ervaren en dan toch een eerste stap te zetten? Daarover gaat deze reis. En daarin ben je niet alleen. Deze reis maak je met ‘de ander’.

Het heeft mij de afgelopen jaren ongelofelijk veel moed gekost om te komen waar ik nu ben. Ieder moment waar ik verlangen voelde kwam ook direct de angst. Ik had die angst aan te kijken en mee te nemen om de weg van mijn verlangen te volgen. Pas toen ik kon voelen ‘Ik ben genoeg’ durfde ik te gaan staan voor wie ik ben.

Gewapend met mijn zwaard en mijn open hart ben ik op pad gegaan. Deze beelden die je voor je ziet zijn een uitkomst van het volgen van mijn wilde, wijze hart.

Deze reis, de reis om vanuit de schaduw te gaan dansen in het licht van de maan vergt moed.